ՄԻ ՏՂԱՅԻ ՀՈՒՅՍԸ

Ես հավատում եմ, որ Երկինքը գոյություն ունի։ Երբ փոքր տղա էի, և մեր ընտանիքն ապրում էր Հյուսիսային Կարոլինայի արևմուտքում, մեր տան հնաոճ ծխնելույզի աղյուսներից մեկի վրա փորագրեցի հետևյալը․ «Իմ հույսը Երկինքը շահելն է»։ Ինձ պատմել էին գեղեցիկ երկնային քաղաքի մասին թե՛ տանը, թե՛ մեր փոքրիկ գյուղական եկեղեցու կիրակնօրյա դպրոցում։ Ինձ համար կարդացել էին «Ուխտագնացի ճանապարհորդությունը», և ես որոշում էի կայացրել ձգտել Երկնքին։

Վերջերս այցելեցի այն վայրը, որտեղ այդ հասարակ, փոքր գյուղական տունը և հին ծխնելույզը դեռևս կանգուն են։ Ես փնտրեցի իմ փորագրությունն այդ հին, մաշված աղյուսի վրա և, հուրախություն ինձ, գտա այն։ Ավելի քան կես դար առաջ գրված լինելով՝ դրա մեծ մասը ջնջվել էր՝ անձրևների, ձյան նաև շոգից ու ցրտից շարունակ քայքայվելու պատճառով։ Բայց ես դեռ կարող էի պարզորեն կարդալ երկու բառ՝ «երկինք» և «հույս»։

Ես նույնպես դիմացել եմ բոլոր այդ տարիների փոթորիկներին, ամառներին և ձմեռներին, բայց կյանքի եղանակների կործանարար ազդեցությունը չիհեռացրել Երկնքի հույսն իմ սրտից։ Այն փորագրված է իմ սրտի վրա՝ շատ ավելի ապահով կերպով, քան իմ մանուկ մատները փորագրել էին այդ խոսքերը հին աղյուսի վրա։ Անհավատները գրոհել են՝ փորձելով ի չիք դարձնել այս հույսը, և նույնիսկ ամբիոնների ետևում և ճեմարանների սրահներում գտնվող Աստվածաշնչի քննադատները փորձել են մարել այն։ Բայց այն վառվում է ավելի պայծառ, քան երբևէ։

Այդ խոսքերը գրելու ժամանակ իմ բոլոր սիրելիները ողջ էին և այստեղ էին։ Այժմ նրանց մեծ մասը բնակություն է հաստատել այնտեղ։ Եվ լավագույնը, ինչ ես ունեմ, իմ Փրկչի խոստումն է․ «Իմ Հոր տանը շատ բնակարաններ կան։ Ապա թե ոչ, Ես ձեզ կասեի՝ գնում եմ ձեզ համար տեղ պատրաստելու» (Հովհաննես 14․2)։ Սրանով ամեն ինչ ասված է։ Եթե դա ճիշտ չլիներ, Նա կասեր մեզ։ Եվ այս ժայռի վրա է, որ ես կանգնած եմ։

– Վենս Հեվներ

a BOy’s hOpe

I believe there is a heaven. One day, when I was a little boy in western North Carolina, I carved an in- scription on one of the bricks of the old-fashioned chimney of my home. It read, “Heaven I hope to win.” I had been told at home and in the little country church and at Sunday school about a beautiful city. They had read Pilgrim’s Progress to me, and I had made up my mind to head heavenward.

Not long ago, I visited that old spot where the plain little house and the old chimney still stand. I searched for that inscription on the worn old brick, and to my delight I found it. Carved over half a century ago, most of it had been erased by the rains and the snows and the steady erosion of heat and cold. But I could still make out clearly two words—heaven and hope.

I, too, have stood the gales, the summers, the winters of all those years, but the ravages of life’s seasons have not removed the hope of heaven from my heart. It is imbedded there more securely than my boyish fingers ever carved it into that old brick. The infidels have blown their blast, and Bible critics even in pulpits and seminary chairs have tried to dim that hope. But it burns brighter than ever before.

When I wrote that inscription, most of my loved ones were living here. Now most of them have taken up their residence over there. But best of all, I have my Savior’s word about it: “In My Father’s house are many mansions: if it were not so, I would have told you. I go to prepare a place for you” (John 14:2). That settles it. If it weren’t true, He would let us know. And on that rock I stand.

—Vance Havner