Բայց այս անգամ ես պիտի գոհանամ

Բանալի համարներ.  Ղուկաս 17.11-19

11 Երբ նա Երուսաղեմ էր գնում, Սամարիայի ու Գալիլեայի միջով էր անցնում։ 12 Եվ մի գյուղ մտնելիս նրան տասը բորոտներ հանդիպեցին, որոնք հեռու կանգնեցին և բարձրաձայն ասացին. 13 «Հիսո՛ւս, Վարդապե՛տ, ողորմի՛ր մեզ»։ 14 Երբ տեսավ, նրանց ասաց. «Գնացե՛ք, ձեզ քահանաների՛ն ցույց տվեք»։ Եվ նրանք գնալիս մաքրվեցին։ 15 Նրանցից մեկը, երբ տեսավ, որ բժշկվեց, վերադարձավ՝ բարձրաձայն փառաբանելով Աստծուն։ 16 Նա երեսնիվայր ընկավ Հիսուսի ոտքերի առաջ և գոհություն էր հայտնում, և ինքը սամարացի էր։ 17 Հիսուսը պատասխանեց և ասաց. «Չէ՞ որ տասն էլ մաքրվեցին, արդ այն ինը որտե՞ղ են։ 18 Վերադարձողներ չգտնվեցի՞ն Աստծուն փառք տալու համար, բացի այս այլազգուց»։ Եվ նրան ասաց. 19 «Վեր կաց գնա՛, քո հավատը փրկեց քեզ»։

Այս մարդկանց առանձին պահելու պատճառը բժշկական անհրաժեշտությունը չէր. Հարցն այն էր, որ այս վիճակով մարդիկ համարվում էին հոգեպես անմաքուր: Որոշ ռաբբիներ ուսուցանում էին, որ մաշկի այս վիճակը պատիժ էր կոնկրետ մեղքերի համար՝ վերադառնալով Միրիամի այն դեպքին, երբ նա ապստամբեց իր եղբոր՝ Մովսեսի դեմ: Բայց կային շատ բաներ, որոնք կարող էին ձեզ անմաքուր դարձնել: Ամսվա որոշ ժամանակներում կանայք անմաքուր էին համարվում և ստիպված էին հեռու մնալ տղամարդկանցից և տաճարից, մարմնից ցանկացած արտահոսք կարող էր ձեզ անմաքուր դարձնել: Եթե դուք դիպչեիք դիակի կամ սատկած կենդանու, դուք անմաքուր կհամարվեիք: Կրկին «մաքուր» պիտակ ստանալու համար պետք էր ոչ թե բժշկի, այլ քահանայի մոտ գնալ:

Հիսուսը իր ծառայության ընթացքում նպատակադրեց դիպչել անմաքուր մարդկանց, այդ թվում՝ բորոտներին, արյունահոսող կնոջը և մահացածներին։ Մարդիկ, ովքեր անմաքուր էին համարվում, իրավունք չունեին գնալ երկրպագության: Ես գտնում եմ, որ նույնիսկ այսօր մեր ընկերներից ոմանք կարծում են, որ չեն կարող եկեղեցի գալ, քանի որ անմաքուր են: Նրանք պետք է մաքրեն իրենց կյանքը, նախքան Աստծուն երկրպագելը: Անկասկած, մեր ընկերներից ոմանք կարծում են, որ մենք իրենց անմաքուր արհամարհանքով ենք նայում: Հիշու՞մ եք մաքուր և անմաքուր կենդանիների մասին, որոնք տեսիլքում հայտնվեցին Պետրոսին. տեսիլքի իմաստը, ինչպես Պետրոսը հասկացավ, այն էր, որ ոչ մի մարդ անմաքուր չէ: Աստված ընդունում է բոլորին:

15 Նրանցից մեկը, երբ տեսավ, որ բժշկվեց, վերադարձավ՝ բարձրաձայն փառաբանելով Աստծուն։ 16 Նա երեսնիվայր ընկավ Հիսուսի ոտքերի առաջ և գոհություն էր հայտնում, և ինքը ՍԱՄԱՐԱՑԻ ԷՐ։

1. Երախտագիտությունը ծնում է երկրպագություն:

• Հին Կտակարանում կան 11 եբրայերեն բառեր, որոնք թարգմանվում են որպես Փառաբանություն, Գոհություն և երախտագիտություն:

1. 1. Todah: Գոհաբանության երգչախումբ։

   2. Barak: Ծնկի գալ ի նշան գոհության։

   3. Tehillah: Երախտագիտության երգ երգել։

   4. Halal: Տոնել, փառք տալ, խենթի պես աղմկել ուրախությամբ, ցնծալ Աստծուն երկրպագելով։

   5. Yadah: Ձեռքերը բարձրացրած շնորհակալություն հայտնել։

   6. Zamar: Երաժշտական գործիքների ձայնակցությամբ շնորհակալություն հայտնել։

   7. Shabach: Բարձրաձայն ելևէջներով շնորհակալություն հայտնել։

Սաղմոս 100.4 — Նրա դռները մտե՛ք գոհությամբ (Todah – Գոհաբանության երգչախումբ), նրա սրահները՝ փառաբանությամբ (Tehillah – Երգով գոհաբանությամբ). գոհացե՛ք նրանից (Yadah – Ձեռքերը բարձրացրած շնորհակալություն հայտնել) և օրհնեցե՛ք (Barak – Ծնկի գալ ի նշան գոհության) նրա անունը։

2. Երախտագիտությունն այն է, ինչ զգում ես, իսկ շնորհակալությունն այն է, ինչ անում ես:

• Մի բան է երախտապարտ լինելը, մեկ այլ բան է շնորհակալություն հայտնելը:

• ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆԸ Նոր Կտակարանում հիշատակվում է 73 անգամ, Ավետարանում՝ 20 անգամ։ Աստվածաշունչը արձանագրում է 4 անգամ, որտեղ Հիսուսը «շնորհակալություն հայտնեց.

Կողոսացիներին 3.16-17 — 16 …ձեր սրտերում երախտագիտությամբ օրհնե՛ք Տիրոջը սաղմոսներով, օրհնություններով ու հոգևոր երգերով։ 17 Եվ ամենը, ինչ էլ որ անեք՝ խոսքով կամ գործով, ամեն բան Տեր Հիսուսի անունո՛վ արեք՝ նրա միջոցով գոհություն հայտնելով Աստծուն և Հորը։

17 Հիսուսը պատասխանեց և ասաց. «Չէ՞ որ տասն էլ մաքրվեցին, արդ այն ինը որտե՞ղ են։ 18 Վերադարձողներ չգտնվեցի՞ն Աստծուն փառք տալու համար, բացի այս այլազգուց»։

Մնացած ինը վազում են դեպի տաճար, բայց ո՞ւր կարող է գնալ Սամարացին։ Սամարացուն չթողեցին տաճար մտնել։ Չկար մի քահանա, ով նրան մաքուր կհայտարարեր։ Ինչ վերաբերում է Հրեաների մեծամասնությանը, նա անմաքուր է ծնվել և անմաքուր կմեռնի: Նա վերադարձավ Հիսուսի մոտ, քանի որ Հիսուսն այն ամենն էր, ինչ ուներ: Ինչպես Պետրոսը հարցրեց Հիսուսին մեկ այլ իրավիճակում. «Ուրիշ ո՞ւմ մոտ կարող ենք գնալ»։  Բոլոր վտարվածներից ամենաերախտապարտն էր կրկնակի հեռացվածը: ՍԱՄԱՐԱՑԻՆ!

3. Ինչի՞ համար ենք շնորհակալություն հայտնում: 

Ես. 63.7 –  Տիրոջ ողորմությունները պիտի հիշեմ, Տիրոջ գովասանքները, Տիրոջ բոլոր մեզ արածների համեմատ, եւ այն շատ բարիքը՝ Իսրայէլի տան համար, որոնք նա արեց իր գթությունով ու առատ ողորմությունով։

• Անշնորհակալ լինելը համարվում է մեղք.

Հռ. 1:21 –  Որովհետեւ Աստուծուն ճանաչելով, նորան Աստուծո պէս չ’փառաւորեցին՝ կամ շնորհակալ չ’եղան.  այլ իրանց մտածմունքներում ունայնացան եւ նորանց անմիտ սրտերը խավարուեցան։

• Պողոս առաքիալը ուներ գոհացող վերաբերմունք։

13   Ամեն բան կարող եմ ինձ զօրացնող Քրիստոսով։

Փիլիպ. 4:12-13 – 12   Գիտեմ պակասություն քաշել, եւ ավելությունով լինելն էլ. ամեն բանի մէջ ամենին լավ տեղեկացած եմ՝ կշտանալն էլ սովելն էլ. ավելությունով ունենալն էլ, պակասություն քաշելն էլ։  

Եբր. 13.15 – 15   Ուստի նրա միջոցով ամեն ժամանակ Աստծուն օրհնության զոհ մատուցենք, այսինքն՝ նրա անունը դավանող շրթունքների պտուղը։

4. Գովասանքն ու շնորհակալությունը իսկական հավատքի ապացույցն են

Եվ նրան ասաց. «Վեր կաց գնա՛, քո հավատը փրկեց քեզ»։

Կող. 2.7 – Արմատացած եւ նորանում շինուած, եւ հավատքում հաստատուած՝ ինչպէս որ սովորեցիք՝ աճելով նորանում գոհութիւնով։  

Նկատեցի՞ք, թե ինչ է տեղի ունենում պատմության վերջում: Սամարացին վերադարձավ և ասաց «Շնորհակալություն», իսկ Հիսուսն ասում է՝ «Վեր կաց գնա՛, քո հավատը փրկեց քեզ»։ Ոչ թե «քո երախտագիտությունը քեզ առողջացրեց», այլ քո հավատքը: Հիսուսը գիտեր, որ այդ մարդու հավատքը արտահայտվում էր որպես երախտագիտություն, իսկ երախտագիտությունը, հավատքի ձև է: Հավատքը կախված է Աստծո շնորհից և ողորմությունից: Երախտագիտությունն այն զգացումն է, որը ծագում է սրտում կախված լինելով Աստծո շնորհից: 

Ի՞նչ է ասում Սուրբ Հոգին քեզ այս պատգամի միջոցով